روز ۲۰۳- پرشین بلاگ دیوانه
پست ها رو می خوره. یه جای واسه خودش ول می کنه. بی ادب. این پرشین بلاگ هم شد سیستم بلاگ درست و حسابی می خوام. اینجا رو شما می بینید؟! می شه من برم اینجا. آیا؟!
اجازه می دید؟!
یعنی الان غر می زنم. هوار هوار.
بگذریم... از این موضوع.
دوستم که داره ازدواج می کنه، قرار نیست عروسی بگیره. یه مهمونی کوچیک هست و من دادم بال بال می زنم برم. کاش ۲۴ ساعت طول پرواز نبود. کاش این همه دور نبودم. دلم می خواد برم. دوست دارم دستش رو بگیرم وقتی داره قشنگترین تصمیم زندگیش رو می گیره.
بعضی وقت ها می گم ولش کن اینجا رو جمع کنم و برم.
به همسر دیروز از ایران یه کار پیشنهاد شده ماهی ۸ میلیون. کلی ذوق داشت که چه خوب. بعدش حساب کردیم دیدم هشت میلیون رو چند ماه نباید بهش دست بزنیم که یه ماشین بشه خرید. فکر کنم پشیمون شد. نشد؟ خدایش، من ۵ سال پیش که اومدم با ۸ میلیون می شد خدایی کرد.
اینجا به برادر من که دکترای کامپیوتر داره، یه هفته پیش کار پیشنهاد دادن کمی بالاتر از صد هزار دلار. حالا همسر من اینقدر در نمی اره، اما وضعش خدا رو شکر بدم نیست. اونوقت ایران کارش در بهترین شرایط ۹۶ میلیون هست سالی. به قول همسر اگه یه روزی هم قصد رفتن داشتیم یه کاری بکنیم وابسته به این پول ها نباشیم. چه جوری خدا عالم هست.
من که فعلا نه پولی در میارم، نه می تونم. نهایت کاری که بلدم اینه که شعار بدم و تلاش کنم. انشالله سال دیگه بتونم وارد بازار کار اینجا بشم تازه بعد از ۶ سال. بله. من همچین موجود فعالی هستم. البته سه سال کار کردم. اون روزایی که همسر درآمد زیادی نداشت. و نمی شد با یه حقوق هیچی سیو کرد. اون روزها گذشت اینم می گذره.
من فعلا نمی دونم برم ایران برای ۵ روز یا نه. تصمیم سختی هست. یه هفته فرصت دارم تا به نتیجه برسم. شاید اومدم. شاید. من دیووونه ام! خودم خوب می دونم دیووونه ام.
شما بودید می رفتید؟ می اومدید؟ چی کار می کردین. همسر می گه پول بلیط رو بهش هدیه بده. هزار دلار رو بده بهش. از خودت در اول زندگی بهتره. اما من دوست دارم برم. دوست دارم کنارش باشم. هر چند برای خیلیا شاید مسخره باشه، اما با این موجودات زندگی کردم.
روزگار غریبی است. اما زیبا، باید خندید، باید تلاش کرد و زندگی را ساخت از اینجا، از همین گوشه خاکی و پر امید.
روزتون خوش
