روز ۷۶- سرمایی که خوردم

نمی دونم چرا؟ اما مطمئنم علت اصلیش اینه که کالج روانی ما ساختمون ها رو فوق العاده سرد می کنه، در حدی که من باید با ژاکت کلفت بشینم. دستهام سه شنبه یخ یخ بود. چهارشنبه هم بدتر و پنج شنبه اولین قطره های مریضی خودش رو نشون داد. اما جنجیز( زنجفیل) و سیر و پیاز بستیم به خودمون. خوب بودیم جمعه. البته توی کالج باز یخ کردم. نیم ساعتی توی آفتاب نشستم. هات چاکت با شیر سویا خوردم. تا گرم شدم. دوستم داشت خفه می شد از گرما و من ژاکتم با هم یکی شده بودیم. احساس کردم بهترم. کمی سردرد داشتم که اونو نسبت دادم به عادت ماهانه! اما...اما...شنبه بیدار شدم دیدم نخیر...این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست. آب دماغی بود که ولو بود. سری بود که درد می کرد. چشمانی بود که شده بود اندازه یه خط باریک و صدایی بود که انگار نبود. اینگونه من سرما خوردم.

هماکنون دچار سردرد، دلدرد، سرگیجه، تنگی نفس، سلفه های خفن و ... هستم. نترسید زندم. خدا پدر زنجفیل، لیمو، فلفل و ... رو حفظ کنه. نبودن مرده بودم. با همین وضع بیماری تا همین الان فقط دو قرص خوردم. اونم دیروز که می خواستم برم بیرون برای تولد دختر دوستم کادو بخرم. رفتم یه دو اورف کوچولو خریدم و دو تا کتاب. و آخر سرش فقط رفتم کادو رو دادم و نموندم. گفتم بمونم همه رو مریض می کنم.

شبش هم فقط سوپ خوردم و نون و فلفل و کمی زیتون و پیاز. الان بهترم. خیلی...نسبت به دیروز.

سرما خوردگی چیز ساده ای هست، اما برای منی که تا باد سرد بهم می خوره این سینوس های خوشگل یادشون می افته هستن و آب ریزش بینی، سردرد ایجاد می کنن روانی کننده هست. البته ناراحت نیستم مریض شدم. اینجوری برای زمستون و هوای سردتر اماده می شم.

پاشم برم برای خودم کمی چای زنجفیل و لیمو درست کنم...

داستان وزن رو یادتون؟ نیست... خوبه. مونده بین دو عدد...تصمیم نگرفته عوض شه.

ورزش اصلا نکردم هفته قبل. همون دوشنبه که ۱۰ کیلومتر رفتم راه رفتم. یعنی الان عذاب وجدان دارم هااااا. حالا گزارش هفته قبل رو می بینید و اب روم می ره!

شاد باشید و سلامت